HEDEF KARDEŞLİKSE

Hedef kardeşlikse kardeşliği savunanlar fedakar olurlar. Herşeyden önce kendileri kardeşlik örneği gösterirler. Çıkarlar meydana ve kardeş olmak istediklerini haykırır ve herkesi kardeşliğe davet ederler. Bunun için gurur yapmazlar. Gelmeyene giderler, gittiklerini sayarlar, severler, hürmet ederler. Sofralarında oturur, kibir ve gösterişten uzak durur, muhabbet ederler.

Şimdi, “gelin kardeş olalım” demek ne kadar kolay imiş gördünüz mü? Çok kolay görülen bazı hadiseler, aslında çok zordur. En zoru da nefsi yenmektir. Ben duygusuna esir olmuş kimseler kardeş olamazlar, ya da kardeşleri bazı menfaat iplikleri ile kendilerine bağlıdır. Çoğu zaman onlar da bu zayıf ipin farkındadır; ama bu ipi sağlama almak gururlarını inciteceğinden kabullenirler. Birçok siyasetçi bilirsiniz, siyasi arenaya çıktığı andan itibaren etrafında binlerce insan vardır. Beraber dolaşırla, etkinliktere katılırlar, ziyaretlerde bulunurlar… ne zaman ki beklentileri karşılanmaz olursa, işte o an uzaklaşırlar, siyasetçiyi kendi dünyasında bırakırlar.

Siz çok muteber kabul edilebilirsiniz, ama asıl muteberlik tüm kalplere girmektir. Tüm kalplere girmek de tüm kalp sahiplerini saymaktır. Onlardan biri olduğunuzu ispat etmektir. İşinizin çok yoğun olduğu zamanlarda bile onlara zaman ayırmaktır. Her zaman hatırlamaktır.

Kişisel menfaatler için mücadele edenler hep yenik düşmüşlerdir. Tarih çok bencil siyasetçi ve yönetici görmüştür. Çok uzak zamanlara bile gitmeye gerek yok. Yanı başımızda süregelen savaş da şahsilik adına değil midir?

Bizin başkanın çok güzel bir lafı vardır. O der ki, “eğer siz, “ben” derseniz, başkaları da “ben” der, kimse, “siz” demez; ama siz, “sen” derseniz, siz derseniz başkaları da, “sen” ve “siz” der. Bırakın başkaları sizi ileri sürsün, saygınlığınızı siz anlatamazsınız başkaları anlatır. İlişki kurduğunuz insanlar sizi sizden daha iyi tanır. Onlar üzerinde bıraktığınız intiba, onların sizi lider kabul etmesine kadar gider.”

Şimdi, “ber bir aşiret reisiyim” diye kim ortaya çıkarsa aşiretten tokadı yer. Reis olmak öyle kolay değil. Birilerenin sizi reis tayin etmesi lazım. Bu da ancak aşiretin gönüllerinde yer edinmek ile olur.

Mersavilerin kaç tane reisi vardır? Aslında bir tane aile gelir akla tüm mersaviler için. Karataş ailesi. Geçmişten beri sevilen ama rahmetli Şükrü KARATAŞ ile daha da sevilen, hürmet gören bir aile. Taş yerinde ağırdır misali, aşiretin en ağır taşıdır onlar. Peki bu reislik, ağalık nasıl elde edilmiştir. “Ben sizin ağanızım” demekle bu olmuş mudur; biz zenginiz, biz şöyleyiz, biz böyleyiz demek ile mi olmuştur ağalıkları. Hayır tam tersine onlar hiçbir devirde biz ağayız dememişlerdir. Ama toplum onları ağa bilmiştir; sevgi ve hürmet göstermiştir. Neden? Çünkü onlar tüm gönülleri fethetmişlerdir. Sofları yirmi dört saat yerde, kapıları açık, malları sebildir. Kimse onların kapısında terslenmemiş, horlanmamıştır.

Peki başka lider var mıdır mersvilerde. Çok vardır, ama bunların tek farkı henüz gönülleri fethedememişlerdir. Fethetmeleri mümkün mü? Evet, ama zaman alacak gibi. Ah bir de benliklerini yenebilseler. Kendilerinden başkalarının da aynı çevrede yaşadığını ve güç birliği etmek için kapıyı aralamak gerektiğini bir öğrenseler…

Şöyle bir rol belirleyelim. Ben bir şeler yapmak istiyorum diyenler beri gelse, bunlar bir masanın etrafında toplansa ve deseler ki, “Biz aşiretimiz için birşeyler yapmak istiyoruz. Ama ben diye değil biz diye yapalım.”

Böylece birbirlerine neler yapılması gerektiği ile ilgili beyin jimnastiği yapsalar. Sonra da birbirlerine sen bu oluşumun lideri, başkanı ol deseler ve sonra hep birlikte bir kişide liderlik kararı kılsalar… Ne kadar güzel olur değil mi. Kimse kimsenin siyasi fikrine hakaret etmese, düşünceleri yok saymasa,önce aşireti ve ailesi ön plana çıkarsa ve güç birliği ederek arenaya çıksa nasıl olur?

Örneğin siyasi bir oluşumum içinde bulunmak istiyorsunuz. Önce aşiretinizin ileri gelenleri ile istişare etseniz. Sonra birbirinizle istişare etseniz. Farklı kulvarlarda yarışsanız bile birbirinizin işini zorlaştıracak dedikodulara yermezseniz ne olur.

Kimse kimsenin açıkları bulmaya, zaafları ortaya savurmaya gayret etmese iyi olmaz mı?

Gelin birlik olalım, birlik ile dirlik olalım, dirlik ile güçlü olalım, güç ile de hizmet edelim. Yoksa hep kapılarda bekler sonra da arkanızı döner boynunuzun kökünü kaşıyarak işinize dönersiniz. Bir kapıya tek gitmek ile sizi gönlüne işlemiş yüzlerce dostla gitmek aynı değildir, bunu bilesiniz.

Bize yakışan bu değil mi?

Hüseyin KAYA