Seni Öldürmeye Gelen Sende Dirilsin

“Amerika! Amerika!” diye dünyaya pazarlanan özgürlükler ülkesi. Paranın, şöhretin ve sefaletin bir arada olduğu; uyuşturucu bağımlısı gençlerin kaldırım kenarlarında baygın yattığı, yoksulların karnını doyurmak için hırsızlık yaptığı, para babalarının harcamak için ne yapacağını bilmediği şaşkınlar ülkesi.

Bir taraftan dünyaya zenginler ve özgürlükler ülkesi olarak pazarlanırken diğer taraftan dünyanın belki de en sefil insanlarının yaşadığı hayaller ülkesi. “Hayaller ülkesi” diyorum çünkü tüm dünyaya bugün hâkim olan bir siyaset ve ekonomik gücü ile insanların hayallerini süsleyen ekonomik yapı göstergesi ile aslında çürümüş ama yine de onu ayakta tutan değersiz değerlerin üstünde yükselen ve insanların yaşamak istediği ülke, Amerika!

Sokaklarında sefalet içinde yaşam süren insanların adeta mide bulandıran hallerini görmezden gelen ve sanal alemde adeta para basan insanların umursamaz yaşamlarının hayallere bile sığmayan görüntülerini dünyaya pazarlayan sahte özgürlüklerin ülkesi Amerika!..

Filmlerle dünyanın en güçlü ülkesi olma fikrini empoze ederek ve bununla beraber her yıl binlerce insanı hizmet sektöründe adeta köle gibi en sıra dışı ve adi işlerde çalıştırarak perişan eden Amerika!..

“Özgülük anıtı” adı ile anıt yapıp aslında siyahi ve Asyalı olanlara zerre özgürlük tanımayan sözde özgürlükler ülkesi Amerika!...

Kuralların sizi hayran bıraktığı uygulama alanı ile Amerika ve Avrupa, sizi kendine çekerken, aslında insanı adeta iki değirmen taşı arasında öğüten bir yerdir. Kendi içinde adil ama dışa karşı kendi menfaat gözlüğünden bakan iki yüzlü Amerika!..

Aşağıdaki fotoğrafları gördükten sonra hala “Amerika!” diye sesinizi yükselterek “Ah! Bir kapağı atabilseydim,” diyebilecek misiniz?

Kimse dönüp de size bakmaz bile, hele bir düşegörün. Eğer paranız yoksa, bildik bir dostunuz, kalacağınız bir yeriniz yoksa, size kol kanat gerecek yakınınız yoksa kendinizi en kötü sona hazırlayın.

Neon lambaların büyük reklam panolarını süsleyen ışıklı görüntüleri ile sadece avuntu duyarsınız. Bir Amerika görmüşlüğünüz olur. “Türkiye nerede,” diye gözyaşı dökersiniz.

Pensilvanya’da sıradan bir cadde. Cadde film sahnelerini aratmıyor. Her türden insan var. Kimse kimsenin umurunda değil. Yerlerde sürünenler, uyuyanlar, bağrışıp çağrışanlar ve kıyafetleri ile adeta “ben insan değilim,” dercesine rezil insanlar… Bu haller bizim gibi mütevazı bir yaşam süren Müslüman insan için çok ürkütücü bir görüntü. İnsan olmaktan utanç duyduğumuz anlar yaşıyoruz. Yürümekten yana takındığımız caddede nefes alma düşüncesi, belki de geleceğimizi de etkileyecek negatif duygu ve düşüncelere kapılmamıza sebep olan görüntüleri geride bırakıp memleketimize dönüş biletimizi alsak iyi olacak.

ABD'nin Pensilvanya eyaletine bağlı Philadelphia şehrinde özellikle Kensington Caddesindeki uyuşturucu bağımlıları ve evsizlerin görüntüleri film sahneleriyle benzerlik taşıyor. Ayakta durmakta bile zorlanan insanların halleri görenleri ürkütüyor. İşte bu ürküntü veren ve insan olduğumuzdan bizi utandıran görüntüler insan onuruna dokunuyor ama kimsede tık yok.. Devlet de insanlar da bu görüntüleri görmezden geliyor.

Bizi Amerika ve Avrupa’ya hayran bırakan tek şey, benim kanaatimce kuralların uygulama ciddiyetidir. Çoğu insanımız ülkesinden yokluk için değil hak ve hukuk tanımazlık için gitmek istiyor. Kurallar tavizsiz uygulansa idi bugün az da olsa ekonomik geliri kendine yetecek olan insanlar daha çok kazanmak için göç etmek durumunda kalmazlardı. Eşit işe eşit ücret alamayan, yıllarca okul sıralarında döktüğü terin, verdiği emeğin karşılığını alamayan, hatta torpil, adam kayırma, düşük ücret gibi dengesiz usullerle dışlanan hayatının en verimli çalarını sürünerek devam ettirmek durumunda kalan gençler ülkemizin geleceğini Amerika ve Avrupa’ya pazarlamak durumunda kalıyorlar. Adamı olanın yol aldığı bir yerde adamı olmayan ancak isyan eder. Ülkenin gelişmesinin önündeki en büyük engel, değersizleşen eğitimli gençlerin dışlanması ile takoz görevi görecek pasif elaman olmasıdır. Herkes okumaya zorlanarak eğitim değersizleştirilmiştir. Düşük kapasiteli diplomalı cahiller ordusu yetiştirilmiştir. Süper zeki çocuklar ve gençler, diplomalı ama “dayısı olan cahillerin” oyuncağı olmuştur. Bu gidişle Yukarıdaki fotoğraflar Türkiye için de çok uzak değildir. Eğitim son otuz yıldır adeta katledilmiştir. Ezberi olan beceriksiz robotik insanlar türemeye başlamıştır. Manevi kimlik yok olmuş, maddi kimlik zayıflamıştır. Ülkenin kendine has İslami kimlikli insan sosyolojisi dağılmıştır. Adalet, hak ve hukuk kişilere, durumlara, siyasi düşünce ve inanışlara; güçlü ve zayıflara göre değişiklik göstermektedir.

Oysa gerçek Müslüman olan kişi ve ülkelerde, Adalet, Allah’ın adına uygulanır. Hiçbir tolerans uygulanmaz. Adalet; Kişi ve kurumlara; güçlü ve zayıflara; zengin ve fakirlere göre işlemez; siyasi farklılıklara göre çalışmaz. Bu nedenle gerçek Müslüman ülkelerde “ -varsa tabi-” hiçbir haksızlık yapılmaz.  Gerçek bir Müslüman; uygulayıcıların yaşamları ile ahlak insanı olarak örnek olduğu, özünde nefret, kin, ötekileştirme ve intikamın olmadığı ve Sezai Karakoç’un deyimi ile; “İslam’ı öyle diri ve canlı yaşa ki, seni öldürmeye gelen sende dirilsin.” Düsturu ile hareket ettiği insanların eğitim camiasında ders vermesi ile yetişir. Eğitim sistemimiz bu insan tipine hasrettir. Bu hasret bitmedikçe de ideal insan yetişmez ve ideal ülke olamayız.

12.07.2023

Hüseyin KAYA